Łokiec tenisisty to kontuzja, która dziś dotyka w większości nie sportowców, a zwykłych ludzi wskutek przeciążenia stawu łokciowego. W zasadzie termin ten uległ przedawnieniu, a prawidłowo diagnozowana dolegliwość jest określana mianem epicondylopatii. 

Duża zmiana zaszła również w określeniu domniemanej przyczyny tej kontuzji. Dotychczas sądzono, że jest to zwykły stan zapalny w obrębie przyczepu mięśni prostowników nadgarstka do kości ramiennej. Okazuje się jednak, że nakładające się na siebie mikrourazy prowadzą do zdegenerowania tkanki łącznej co jest przyczyną bólu i zmian funkcjonalnych. Zatem celem lekarzy i fizjoterapeutów jest pobudzenie naturalnego unaczynienia i wzmożenie produkcji kolagenu. 

Dowody na powyższe twierdzenie podają Kanus i Jozsa, którzy przebadali ponad 1300 ścięgien rozerwanych i zdrowych, zauważając, że zarówno jedne jak i drugie charakteruzyją sie zmianami patologicznymi wynikającymi z wieku i kumulowania się mikropęknięć. 

Wśród stosowanych dotąd metod leczenia epicondylopatii wyróżnia się:
1. Terapię fizyczną – specjalny zestaw ćwiczeń kładących nacisk na rozwój siły i elastyczności prostowników nadgarstka (efektywna leczniczo)
2. Zabiegi laserowe (nieefektywna)
3. Tabletki przeciwzapalne – mimo, że stan zapalny został wykluczony jako główna przyczyna kontuzji, to badania dowodzą, że zażywanie pigułek może wpływać na poprawę kondycji okalających tkanek mięśni oraz wzmożenie syntezy białka przez fibroblasty, przywracając proces odbudowy (wątpliwie efektywne)
4. Zastrzyki steroidowe – wg doniesień naukowych pozwalają na chwilową poprawę, ale po kilku miesiącach ból powraca a dodatkowo mogą wystąpić efekty uboczne
5. Zabiegi chirurgiczne – występuje wiele metod, jedne opierają się nacięcia skóry w okolicach scięgień m. prostowników nadgarstków a w innych przypadkach lokalizowana jest i usuwana część tkanke o charakterze zmian degeneratywnych

W odpowiedzi na pojawienie się epicondylopatii powinno się najpierw zastosować odpoczynek, następnie stosować okłady z lodu, unieruchomić staw, ewentualnie znieczulić miejsce.

Można zastosować środki lecznicze w postaci tabletek przeciwzapalnych i zastrzyków steroidowych ale ich korzystne działanie jest wątpliwe, a na pewno krótkotrwałe.

Zamiast tego nieodzowne jest poddanie się programowi aktywnej rehabilitacji opartej o ćwiczenia wzmacniające i uelastyczniające mięśnie prostowników i zginaczy nadgarstków. Reżim powinien byc kontrolowany przez rehabilitanta a obciążenia stopniowo zwiększane. 

W ostateczności, u niewielkiej liczby chorych, potrzebny jest zabieg chirurgiczny, który według uczonych powinien sprowadzać się do wycięcia elementów kostno-więzadłowych, które uległy zmianom patologicznym. Taki zabieg pozwala na ponowne korzystne zaleczenie się urazu.

Dantini, A.J. & Frostick, S.P. (2002). How should we treat tennis elbow?
In D. MacAulley (Ed.), Evidence-based Sports Medicine (pp. 352-368). BMJ Books.