Trening „progowy” prowadzony jest zwykle z intensywnością 
(określoną jako np. prędkość biegu lub poprzez częstość skurczów serca) zbliżoną do poziomu progu mleczanowego LT. Przesunięcie progu mleczanowego w kierunku wyższych intensywności świadczy o wzroście wydolności tlenowej zawodnika i poprawie jego tolerancji wysiłkowej.
Oznacza to, że zawodnik jest w stanie kontynuować wysiłek z większą intensywnością lub z większą częstością skurczów serca bez wzrostu stężenia mleczanu [La-] i akumulacji jonów wodorowych [H+] (powodujących obniżenie pH; zobacz także artykuł „próg mleczanowy i beztlenowy”).
Ponadto, przesunięcie progu mleczanowego wpływa korzystnie na ekonomię wysiłku poprzez oszczędniejsze wykorzystanie mięśniowych zasobów energetycznych (zwłaszcza glikogenu mięśniowego) w trakcie trwania wysiłku.
[Przykład prawostronnego przesunięcia krzywej mleczanowej w efekcie treningu wytrzymałościowego. W wyniku kilkunastotygodniowego treningu osoba wytrenowana osiąga mniejsze wielkości stężenia mleczanu we krwi przy tej samej prędkości biegu w porównaniu z okresem przedtreningowym.]
Obserwowane zjawisko może być wynikiem wzrostu ilości i wielkości mitochondriów oraz większej aktywności kluczowych enzymów oksydacyjnych, powodujących wzrost możliwości resyntezy ATP ze źródeł aerobowych. Ponadto, przesunięcie progu LT może być również spowodowane większą zdolnością transportowania (usuwania) mleczanu na zewnątrz komórki mięśniowej.
Okresowe monitorowanie treningowych zmian adaptacyjnych organizmu zawodnika na podstawie analizy przesunięcia ”krzywej mleczanowej” pozwala ocenić skuteczność stosowanego treningu i aktualny stan wytrenowania zawodnika.
Opracowano na podstawie:
Whyte G., editor. The Physiology of Training. Advances in Sport and Exercise Science Series. Churchill Livingstone Elsevier, 2006.
Jeden komentarz
“Trening progowy” działa. Jednak nie omija go krytyka, a w zastępstwie pojawia się “trening spolaryzowany” – relatywnie bardziej poprawiający formę zawodnika.