W mięśniach szkieletowych gromadzone są główne zasoby 
białka, a całkowita jego zawartość w tkance mięśniowej odzwierciedla różnicę pomiędzy procesami syntezy i degradacji. Badania naukowe wskazują, że intensywny wysiłek fizyczny nasila degradację białek i obniża poziom ich syntezy, natomiast w powysiłkowym okresie odpoczynkowym następuje sytuacja odwrotna – synteza białka jest nasilona. Spożycie odpowiedniej ilości białka pozwala dostarczyć odpowiednie ilości materiału budulcowego.
Istnieją różnice w zakresie adaptacji tkanki mięśniowej w zależności od rodzaju wykonywanych wysiłków. U osób trenujących konkurencje wytrzymałościowe (długotrwałe wysiłki o charakterze tlenowym) obserwowane jest przede wszystkim zwiększenie aktywności enzymów oksydacyjnych, natomiast wśród osób trenujących siłowo obserwowane jest zjawisko hipertrofii mięśniowej (zwiększenie przekroju poprzecznego mięśni i ich masy) powodujące wzrost siły mięśniowej.
Różnica pomiędzy ilością spożywanego białka a jego rozpadem określana jest mianem bilansu azotowego (nitrogen balance). Inne wymagania żywieniowe (w tym również zapotrzebowanie na białko) posiadają sportowcy wyczynowi a inne osoby aktywne w stopniu rekreacyjnym.
Zrównoważenie bilansu azotowego u sportowców następuje wówczas, gdy dzienne spożycie białka wynosi około 1,2 g/kg masy ciała, a u osób aktywnych rekreacyjnie ilość ta wynosi około 0,8 g/kg masy ciała.
Zdaniem niektórych badaczy zalecane jest spożywanie napojów zawierających około 15–20 g białka (np. składających się z chudego mleka i białka serwatki) i około 30 g węglowodanów bezpośrednio po zakończeniu aktywności fizycznej w celu nasilenia syntezy białek mięśniowych w godzinę po zakończenia wysiłku.
Opracowano na podstawie:
Poortmans J.R., Carpentier A., Pereira-Lancha L.O., Lancha A. Jr., Protein turnover, amino acid requirements and recommendations for athletes and active populations, „Brazilian Journal of Medical and Biological Research” 2012, nr 10, s. 875–890/ Zapotrzebowanie na białko.
