Klasyczny masaż leczniczy
Powszechnie definiowany jest jako oddziaływanie terapeutyczne na tkanki miękkie z wykorzystaniem specjalistycznych technik ucisku, wibracji, rozcierania i oklepywania. Głównym celem masażu jest spowodowanie zmian przepływu krwi w masowanej partii ciała.Następuje to w wyniku wzrostu temperatury okolicznych tkanek i prowadzi do lokalnego rozszerzenia naczyń kapilarnych. Umożliwia to większy napływ krwi tętniczej do tkanek skórnej i mięśniowej, prowadząc do efektywniejszego odżywienia i wzmożonego dowozu tlenu do poszczególnych komórek
Poszczególne rodzaje masażu różnią się specyfiką wykonania, która uwzględnia różnorodność stosowanych technik, chwytów oraz czasu trwania i intensywności zabiegu. /oprac. A. Sagalara/
Masaż relaksacyjny
Masaż relaksacyjny powoduje rozładowanie napięcia mięśniowego, dzięki czemu osłabia uczucie bólu towarzyszące urazom tkanki mięśniowej i nadmiernemu napięciu układu nerwowego. Korzystne oddziaływanie na układ nerwowy sprawia, że masaż jest postrzegany jako skuteczny środek terapeutyczny powodujący poprawę ogólnego samopoczucia pacjenta. Masaż relaksacyjny zalecany jest osobom narażonym na duży stres emocjonalny oraz tym, których praca zawodowa wymaga długotrwałego przebywania w określonej pozycji ciała (praca biurowa, itp.). Zastosowanie aromaterapii w masażu relaksacyjnym potęguje efekt główny – nasila uczucie przyjemnego odprężenia i rozluźnienia. /oprac. A. Sagalara/
Masaż sportowy
Zalecany jest szczególnie osobom aktywnym fizycznie, którym zależy na szybkiej regeneracji powysiłkowej. Masaż sportowy może być również wykonany przed wysiłkiem fizycznym – jako forma biernej rozgrzewki. Powoduje wówczas zwiększenie gibkości w stawach, a poprzez podniesienie temperatury wewnątrzmięśniowej zwiększa zdolności wysiłkowe (wzrost możliwości generowania mocy). 
Wykonany po wysiłku fizycznym usprawnia przywrócenie równowagi kwasowo-zasadowej w komórkach mięśniowych. Masaż przyspiesza wówczas eliminację jonów wodorowych [H+] i mleczanowych [La-] z mięśni, powodując szybszą regenerację sportowca. /oprac. A. Sagalara/
Masaż leczniczy – klasyczny, segmentarny i drenaż limfatyczny
Wszystkie rodzaje masażu stosowane są w sytuacjach chorobowych i charakteryzują się odmienną specyfiką wykonania. Masaż klasyczny oddziałuje głównie na tkankę skórną i mięśniową, masaż segmentarny dodatkowo uwzględnia specyficzne oddziaływanie na układ nerwowy. Natomiast drenaż limfatyczny wpływa na funkcjonowanie układu immunologicznego, usprawniając przepływ limfy z tkanek, naczyniami limfatycznymi do węzłów chłonnych. Masaż leczniczy w zależności od jednostki chorobowej, obejmuje cykl zabiegów o określonej ich liczbie i czasie trwania. /oprac. A. Sagalara/
Masaż kosmetyczny – twarzy lub antycellulitowy
Zabiegi pielęgmacyjne, a zwłaszcza w postaci masażu kosmetycznego, pomagają w utrzymaniu młodego wyglądu i sprężystości skóry. Nieprawidłowe rozmieszczenie tkanki tłuszczowej wraz z obrzękowo-włóknistymi zmianami tkanki podskórnej są przyczyną zmian chorobowych.
Interwencja w postaci masażu powoduje rozbicie podskórnych grudek tłuszczowych oraz przywrócenie napięcia mięśniowego, czego efektem jest przywrócenie naturalnej elastyczności i jędrności mięśniowo-skórnej. Kosmetyczny masaż twarzy połączony z zabiegiem aromaterapeutycznym wspomaga osiągnięcie głębokiego stanu relaksacji i odprężenia psychicznego. W celu zwiększenia efektywności masażu antycellulitowego zalecane jest stosowanie odpowiedniej (niskotłuszczowej) diety oraz określonych ćwiczeń fizycznych. /oprac. A. Sagalara/
Watsu
Dla uzyskania bardzo głębokiej relaksacji zanurza się prawie całe ciało w ciepłej wodzie. Niezwykle komfortowe warunki, jakie sprawia opływająca skórę ciecz o temperaturze 35°C, sprzyjają odprężeniu i rozluźnieniu na poziomie mięśni, ścięgien i więzadeł. Przede wszystkim jednak odpoczywa układ nerwowy człowieka. Zwolnieniu ulega rytm pracy serca i rytm oddechowy. Głęboka i bardzo spokojna wymiana powietrza pozwala się wyciszyć i odprężyć. Dzięki sile wyporu wody dźwiganie cała ciała jest zbędne, w tym środowisku nawet osoba o znacznych gabarytach staje się lekka i gotowa do zabiegu. Począwszy od najprostszych technik szybko uzyskujemy zamierzony efekt – rozluźnienie, niezbędne do kolejnych chwytów rozciągania. Jednak podstawą zabiegu jest swobodne zawieszenie ciała tuż pod powierzchnią lustra wody. Już samo leżenie w ciepłej wodzie sprawia ogromną przyjemność. Twórca metody watsu jest humanistą i stawia przede wszystkim na obecność drugiej osoby przez cały czas trwania zabiegu. Można powiedzieć, że działanie manualne poprawia w głównej mierze sprawność aparatu ruchowego i pośrednio działa też na funkcjonowanie układu nerwowego. Jakkolwiek prawdziwym fenomenem jest zwyczajna bliskość innej osoby – w tym przypadku kompetentnego terapeuty. /oprac. K. Rembiasz/
Masaż tensegracyjny
Jedną z najnowszych odmian masażu jest masaż tensegracyjny. Polega on na ocenie wrażliwości uciskowej tkanek, lokalizacji struktur, w których wystąpiło wzmożone napięcie oraz zastosowaniu właściwych technik w celu przywrócenia ich prawidłowego tonusu. Masaż ten opiera swoje działanie na zjawisku tensegracji, czyli na strukturalnych zależnościach występujących między mięśniami, więzadłami i powięziami.
Kluczowym elementem masażu tensegracyjnego jest ocena wrażliwości uciskowej w charakterystycznych i reprezentatywnych dla każdego układu punktach, przeprowadzana na początku każdego zabiegu. Ból występujący podczas badania wskazuje na wzmożone napięcie w obrębie ocenianej struktury. Prawidłowo przeprowadzone badanie pozwala ustalić, w których układach doszło do zaburzenia rozkładu napięcia spoczynkowego, a tym samym – które układy wymagają opracowania.
Masaż należy rozpocząć od struktur leżących najdalej od miejsca, w którym występują dolegliwości bólowe. Podczas badania oraz całego zabiegu pacjent przebywa w pozycji leżenia na boku. Bardzo często podwyższone napięcie w obrębie mięśni posiadających wspólny przyczep kostny przenoszone jest na kolejne, sąsiadujące struktury, obejmując cały układ mięśniowo-powięziowo-więzadłowy.
W masażu tensegracyjnym można wyróżnić cztery podstawowe układy:
– układ mięśnia najszerszego grzbietu,
– układ mięśnia piersiowego większego,
– układ mięśnia zębatego przedniego,
– układ więzadła krzyżowo-guzowego.
W obrębie tych układów, przynależne do nich tkanki mają ze sobą bezpośredni lub pośredni kontakt oraz pozostają ze sobą w strukturalnych zależnościach zgodnie z prawem tensegracji.
/oprac. I. Sulowska/