W obecnych czasach sukces w sporcie zależy od wielu, często niedocenianych czynników. W świecie tenisa jednym z nich jest odpowiednie przygotowanie rakiety, przez co rozumiemy taki dobór rodzaju i naprężenia naciągu, który najlepiej pasuje do stylu gry zawodnika. Generalnie można podzielić je na dwie grupy: naturalne i syntetyczne, a każdy z nich ma swoje plusy i minusy.
Naturalne – wykonane z przetworzonego jelita krowiego
+ ponadprzeciętna elastyczność
+ stałe naprężenie
– wysoka cena
– wpływ pogody na właściwości
Syntetyczne – podzielone na kolejne dwie grupy: nylonowe i poliestrowe
+ wysoka wytrzymałość
+ niska cena
– wolniejszy transfer energii przy uderzeniu
– mniejsza kontrola i czucie piłki
Każdy tenisista indywidualnie dobiera rakietę i naciąg. Ostateczny wybór poprzedzony jest wieloma testami w celu uzyskania odpowiedniej konfiguracji rodzaju naciągu, jego przekroju i naprężenia, a także typu rakiety. Sztywniejsze i mniejsze ramy wymagają mniejszego naprężenia jak i bardziej elastycznego naciągu, podczas gdy te o przeciwnych parametrach dają najlepszą kontrolę nad piłką w połączeniu z bardziej sztywnymi, mocniej wciągniętymi strunami.
naciągi tenisowe
Mając na uwadze warunki pogodowe w jakich przychodzi grać istnieje zasada, że w zimnym i wilgotnym klimacie jak również na niskich wysokościach naprężenie naciągu powinno być ok. 0,5-1 kg mniejsze niż zazwyczaj, podczas gdy w odwrotnych warunkach większe o te same wartości.
W historii przełomowym momentem było wprowadzenie na rynek sztucznego tzw. “syntetycznego jelita“, które pozostaje dziś najpopularniejsze wśród naciągów, szczególnie na poziomie poniżej wyczynowego. Jego atutem były właściwości zbliżone do naturalnego jelita, większa wytrzymałość i odporność na warunki atmosferyczne. Minus tkwił w szybkiej utracie naprężenia (również już w fazie naciągania). By temu zapobiec i dodatkowo zmniejszyć siły działające na ramę wprowadzono m.in. metodę naciągania “square”, w której najpierw wciąga się pionowe struny a następnie poziome począwszy od dołu głowy rakiety, przez ostatnią pionową i wykończając poziome od góry w dół.
Podobnym dużym krokiem naprzód było wprowadzenie włókien poliestrowych. Duża odporność i żywotność umiejscowiła takie naciągi wśród ulubionych przez zawodników preferujących korty ceglaste, którzy przeważającą część uderzeń opierają na topspinie.
By zrekompensować straty w elastyczności w porównaniu z naturalnymi strunami, siła wciągania jest zwiększana o 10%. To powoduje uzyskiwanie podobnych prędkości uderzanych piłek. naciągi tenisowe
Obecnie ponad 60% czołowych tenisistów stosuje tzw. Luxilon, który pomimo nie najwyższej sztywności pozwala na uderzanie bardzo mocnych piłek z zachowanie dużej kontroli. Dzięki temu gra profesjonalistów charakteryzuje się nadawaniem ogromnych rotacji uderzeniom.
Kolejną cechą naciągu jest grubość jego przekroju wahająca się od 1,1 do 1,35mm.
W zasadzie im cieńszy tym lepsze czucie, większa moc i większa rotacja przy uderzeniach.
Podsumowując, chociaż mówi się, że rakieta sama nie gra to jej odpowiedni dobór, jak również zestawienie jej z preferowanym naciągiem może mieć duży wpływ na obraz gry zawodnika.
Bibliografia: naciągi tenisowe
HONCERIU, C., HĂNESCU, V., & BRĂNIŞTEANU, G. (2011). SPECIFIC FACTOR OF THE GAME – RACQUET STRINGING A COMPONENT OF MATCH PREPARATION IN PROFESSIONAL TENNIS. Annals Of The University Dunarea De Jos Of Galati: Fascicle XV: Physical Education & Sport Management, (1), 279-281.
