Obok podstawowych wskaźników wydolności tlenowej
zawodnika (VO2max, próg LT) równie istotnym wskaźnikiem jest ocena ekonomii wysiłku.
Ekonomia wysiłku definiowana jest jako poziom poboru tlenu przy określonej intensywności wysiłku, np. prędkości biegu. Wśród zawodników posiadających wysoki poziom VO2max czynnikiem decydującym o sukcesie w długotrwałych konkurencjach wytrzymałościowych jest często różnica w poziomie ekonomii wysiłku.
Na przykład w trakcie biegu z określoną prędkością (np. 16 km/h) wysiłkowe zużycie tlenu u bardziej „ekonomicznego” sportowca będzie mniejsze niż u zawodnika charakteryzującego się mniejszą ekonomią. Mogą to być wielkości poboru tlenu wynoszące, odpowiednio dla ww. zawodników, np. 50 vs 58 ml/kg/min.
Poprawa ekonomii wysiłku w efekcie treningu fizycznego oznacza mniejszy pobór tlenu (bardzo często wyrażony względem indywidualnego %VO2max) przy określonym poziomie intensywności. Korzystnym mechanizmem adaptacyjnym jest wolniejsze tempo zużycia substratów energetycznych, prowadzące do oszczędniejszego wykorzystywania zasobów glikogenu mięśniowego w trakcie długotrwałego wysiłku fizycznego.
