Rozwój metod treningowych oraz diagnostycznych doprowadził do poszukiwania skutecznych sposobów rozwoju sprawności fizycznej. Połączenie tego z chęcią zabezpieczenia przed urazami, spowodowało wprowadzenie systemu ćwiczeń funkcjonalnych. Ich podstawowymi zadaniami są: praca nad stabilnością, równowagą oraz kontrolą tułowia.
Siła oraz wytrzymałość to dwa główne parametry charakteryzujące pracę mięśni szkieletowych. Pod wpływem błędnie dobranego programu treningowego często dochodzi do nieprawidłowego angażowania poszczególnych grup mięśniowych. Innym pomijanym aspektem w pracy z zawodnikiem jest brak zróżnicowania form treningowych do pozycji zawodnika na polu gry.
Czynna stabilizacja jest jednym z najważniejszych czynników prawidłowej postawy ciała. Rola mięśni stabilizacyjnych w utrzymaniu prawidłowej równowagi napięć mięśniowych jest istotna. W wyjaśnieniu tego zagadnienia należy zadać pytanie, jaki układ ludzkiego ciała zapewnia tą stabilizację?
Niewątpliwie ważny jest układ nerwowo-mięśniowy, dzięki któremu jest możliwa nie tylko stabilizacja, ale kontrola wykonywanych ruchów dowolnych. Mięśnie stabilizujące można podzielić na dwie grupy: lokalne i globalne. W skład pierwszej grupy wchodzą: m. wielodzielny i m. poprzeczny brzucha. Natomiast mięśniami globalnymi są: m. prostownik grzbietu, m. czworoboczny lędźwi, a także mięśnie dna miednicy.
Przeprowadzając trening wśród piłkarzy należy w szczególności zwrócić uwagę na zróżnicowanie pozycji na boisku. Płaszczyzny w której przemieszcza się środek ciężkości ciała to płaszczyzna czołowa i poprzeczna. W połączeniu z nisko umiejscowionym środkiem ciężkości ciała oraz zgięciem w stawa kolanowych, możliwa jest większa stabilność podczas biegów.
W oparciu o znajomość biomechaniki sportu oraz kinezjologii, możliwy jest odpowiedni dobór ćwiczeń do prowadzonego treningu funkcjonalnego.
Korzystano:
Bilss L., Teeple P. (2005). Core Stability: The Centerpiece of Any Training Program. Current Sport Medicine Reports 3(4), 179-183.
